Ik vind het elke keer een wonder, zo'n zonsopgang.
Het idee dat de zon, een grote bal hete gassen, op 150 miljoen kilometer van de aarde hier elke dag weer tevoorschijn komt, en weer verdwijnt, en de volgende dag weer tevoorschijn komt.
Het ene moment is ie nog niet te zien, maar werpt ie wel al een verwachtingsvolle oranje gloed de lucht in.
En ineens is ie daar dan, als een klein oranje schijfje nét boven het water, voor m'n gevoel ergens tussen Hoorn en Lelystad.
Binnen anderhalve minuut komt ie uit dat water op omhoog, voor mijn oog eerst nog vervormd als een zacht gekookt ei dat een beetje plat wordt gedrukt. Steeds feller oranje. En dan, plop, ready for take-off, los van het water.
Ik sta er naar te kijken en ben sprakeloos. Elke keer weer...
Bovenstaande foto's zijn van vanmorgen. Grappig vind ik dat het net lijkt of de vuurtoren een rookpluim heeft, alsof het vuur in het lichthuis nét is gedoofd en alleen nog een rookspoor achterlaat...
Gisterochtend waren er wat wolken in de lucht, dan vind ik het eigenlijk nog mooier om te zien, omdat de wolken dan ook mee-kleuren met elke centimeter die de zon hoger komt. Bovendien was het gisterochtend windstil, waardoor het wateroppervlak één grote spiegel was:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten