art journal week 4

En dit: 

...en toen begon het te dooien:

klik op de afbeelding voor de video

  

zomaar een ideetje

Zomaar een ideetje. Tot ik bedacht dat ik Mollie mijn hoofdpersoon is, en zij dus de ik-figuur wordt. Maar het idee van tussen de regels door komen kruipen hou ik er in!

art journal week 3

 

 

 

 

Een jurk waaruit het lichaam langzaam verdwijnt

De schrijver in mij las dit artikel in De Filmkrant. Ik vind de beeldtaal er in zo mooi. Maar ook het gegeven van de kleding als metafoor vind ik heel intrigerend. Het stuk is een inleiding naar de recensie van de film 'To my beloved'.

Een jurk waaruit het lichaam langzaam verdwijnt.
In 'To my beloved' spelen kleding en textiel een kleine rol in een groter verhaal over rouwverwerking en vooral over wraak.
Een man is geobsedeerd door het geheime leven van zijn overleden vrouw. Hij zoekt het terug in de plooien van haar jurken en de vouwen in het overhemd van haar minnaar.
Er is een geweldige anekdote van literatuurwetenschapper Peter Stallybrass die vertelt  hoe hij na de dood van een vriend, van diens vrouw zijn lievelingsjasje cadeau kreeg. En hoe hij zich op een dag, toen hij het jasje droeg, realiseerde dat kleding eigenlijk een vorm van herinnering is. Door het jasje te dragen, 'droeg' hij ook zijn vriend. Zijn nagedachtenis, maar ook zijn lichaam. De herinneringen die in lichaamsbewegingen zijn opgeslagen en aan het kledingstuk overgedragen.
Kledingstukken worden niet alleen door ons gedragen om ons te beschermen tegen kou, om ons mooi en feestelijk aan te kleden, of als statement, maar door de tijd heen worden zij ook 'dragers' van  de mensen die ze gedragen hebben. Ze nemen de vorm aan van hun eigenaars. De drager laat er een 'afdruk' in achter. Wie kent niet het beeld van een jas aan de kapstok waarvan het lijkt alsof de eigenaar 'er nog in zit'? De mouw heeft nog de vorm van een arm, de kraag staat nog omhoog om de afwezige nek te beschutten, de klep van de zak half open alsof een onzichtbare hand er de huissleutels nog uit wil halen. En niet alleen vorm nestelt zich in een kledingstuk. Een lichte zweetkring in de oksel van een jurk getuigt van de hele nacht dansen. Een vlaag parfum in een sjaal komt tot leven als je er aan ruikt.
Zo treffen we ook weduwnaar Fernando aan in de Braziliaanse film 'To my beloved' (Para minha amada morta). Hij ligt op bed tussen de jurken van zijn pas overleden vrouw, zo gedrapeerd alsof  haar lichaam er nog maar net uit is weggeglipt. Hij zoekt haar terug in de plooien. Samen met zijn zoontje zorgt hij voor haar kleding, ze strijken, hangen op, laten de stof nog eenmaal door hun handen gaan, om de al bijna vervlogen vorm van haar lichaam te voelen. Ze stellen haar schoenen op in slagorde: hooggehakte pumps waaruit haar voeten zijn weggelopen. Ze schuiven haar ringen om hun vingers. Ze zijn te groot of te klein, en ze maken het gemis van haar  handen voelbaar aan hun eigen handen. Ze willen iets aanraken wat er niet meer is, en al die kleding is niets meer dan een omhulsel, zoals ook haar lichaam een huls was voor haar leven.
....
Nu hij het naakte lichaam van zijn vrouw door de ogen van een andere man heeft gezien, houdt hij niet meer van haar jurken. Verweesd hangen ze in de regen. Slappe lappen. Al het leven is eruit geweken.
...
Als hij later in het verhaal het huis en het leven van zijn rivaal is binnengedrongen trekt hij op een nacht diens overhemd aan. Het is hem iets te groot, zoals ook het leven van deze Salvador, een viriele macho en een gewetenloze oplichter, voor hem te groot is. Het is eenzelfde soort gebaar als eerder in de film zijn ritueel met de jurken. Worden zijn armen gespierder door ze in de mouwen van een medeminnaar te steken? Vindt hij daarin de omhelzing van zijn vrouw terug? Kun je door iemands kleren aan te trekken zij rol overnemen? 

Door Dana Linssen - De Filmkrant december/januari 2017

Krakend ijs

Deze winterse dagen brengen bijzondere geluiden met zich mee. Vannacht in bed hoorde ik steeds ganzen. Nou gebeurt het vaak dat er groepen ganzen overvliegen, maar deze ganzen leken niet óver te vliegen. Ze leken ergens te zitten. De wind was oost, dus het kan zijn dat ze op het buitendijkse land bij Schellinkhout zaten. Maar dan nog, waarom maakten ze zoveel geluid? Ik had het nog nooit eerder gehoord. In mijn dromerige toestand waren ze druk in gesprek: "Zullen we al vertrekken of niet, ik heb het hartstikke koud, ik wil naar het zuiden! Ja maar het is nu veel te donker om te vertrekken. Maar we vertrekken toch wel vaker in het donker? Hou nou maar je mond, we vertrekken pas morgenochtend als het licht wordt. Ik vind het hier voor vannacht nog prima in het weiland."

Pas vanmorgen snapte ik waarom ze nog niet vertrokken waren: ze wilden de spectaculaire zonsopkomst van deze ochtend nog mee maken. Toen ik rond een uur of 8 op het Oostereiland liep maakte ik deze prachtige foto's. Vuurwerk boven een bevroren haven.

Een paar uur daarvoor was ik wakker geworden van het geluid van de vissersboot van de buurjongens die vertrok. Meestal slaap ik daarna direct weer in. Maar vanmorgen klonk het geluid anders. De HN 20 was vanmorgen niet alleen een vissersboot, maar ook een ijsbreker. Onder luid gekraak vaarde de boot de haven uit. Kijk, op onderstaande foto zie je het spoor dat de boot achterliet in het open water verdwijnen bij de vuurtoren. Het enige wat ik nu nog hoorde, was het zachte getinkel van losse ijsstukjes op het deinende water. En natuurlijk de ganzen, die uiteindelijk toch besloten te vertrekken.

En hoewel het maar licht vroor vandaag, was het spoor dat de boot in de binnenhaven bij mij voor het huis achter had gelaten, halverwege de dag toch weer met een heel vliesje ijs bedekt! 

Op dit soort dagen kan je foto's blíjven maken. Toen Henk om 5 uur van zijn werk kwam, fietste hij nog even naar het andere eind van de straat. Daar ging boven het Hoornse Hop de zon met evenveel spektakel onder, als hij negen uur eerder in het oosten was opgekomen....

art journal week 2

Nieuw jaar, nieuw project

Mijn journal-agenda'tje. Elke dag een miniatuur-tekening. Krabbelen op de vierkante centimeter. Een dag is ongeveer 3 bij 7 centimeter. Het weekend komt er wel een beetje bekaaid af met maar 1,5 bij 7.

Goeie wensen voor het nieuwe jaar!

 

aan de ene kant een routekaart ...

... aan de andere kant een schatkaart

 

Winter wonderland – Ricky Koole

Als de winter koud is
en eindeloos wit
Dat lucht overgaat in land
en alles, het gras langs de kant
het water, de weg,
alles…
Dat je er stil van wordt
eindelijk
eindeloos stil
Dat je niks meer toe kan voegen
Dat dat ook niet hoeft
van niemand, van niets, niks meer hoeft, want
de kou maakt alles zacht, dempt de kleuren, de geluiden.

Onherkenbaar loopt de weg over de brug naar huis
Net als ik, met stille stappen
Kleine putjes op het pad
Alleen een vogel ging me voor
Dit is te mooi om waar te zijn
Niemand schreeuwt. Niemand heeft een mening.
Niemand heeft gelijk.

Ik hou mijn adem in
Tegen de bleke lucht witte rook uit een schoorsteen.
Vrede? Zomaar?

Zo is het gegaan
De sneeuw heeft niet nagedacht en is gewoon gaan liggen
Op alles

Intentie voor het nieuwe jaar door Ricky Koole:

Ik wil lichtheid. Ik wil niet de somberte in. 

Ik wil vertrouwen hebben in goede bedoelingen, in mijn buren, in de mensen om me heen. Ik verlang naar zachtheid, mildheid, verbondenheid. Het lichte leven. I’m dreaming of a light christmas

Natuurlijk zijn we alweer verkeerd van start gegaan met een man die met een vrachtwagen een kerstmarkt op rijdt. Dat is vreselijk. En bedreigend. 

Maar het nieuws, alles wat op het journaal komt, of alles waar onze twitter-tijdlijn mee vol staat, is niet de enige waarheid.

Dit is ook de waarheid, wij hier, die samen zingen. 

Dat is een even grote waarheid. 

Zo zijn er deze weken veel plekken waar samen wordt gezongen. 

Over de hele wereld. Dat is een mooi idee toch? 

Het is geen nieuws maar wel de waarheid. 

Veel mensen die samen eten met geliefden, vrienden of familie. Veel kerstmarkten waar Glühwein gedronken wordt, of geschaatst. 

Geen nieuws maar wel de waarheid.

Ik neem me voor me meer te focussen op de waarheden die 

niet persé nieuws zijn. 

Ik heb me voorgenomen niemand bij voorbaat te wantrouwen. 

Zelfs niet als ie achterlijke dingen op twitter zegt. Okee, dat wordt wel lastig. 

Noem mij naïef. 

Ik neem mij voor de mooie dingen te benoemen. De lichte dingen. 

Te glimlachen naar onbekenden. Risico’s te nemen. 

Ik wil de zon zien opgaan, 

ik wil luisteren en niet roepen. 

Ik wil zingen met zoveel mogelijk mensen. 

Ik wil laten zien dat wantrouwen weinig brengt. 

Laten we koesteren wat we hebben, onze vrienden, onze vrijheid. 

Laten we onze ogen openhouden voor onbekenden, vreemdelingen. 

En laten we proberen tevreden te zijn.