Nooit denk ik aan niets

Ik heb mezelf een boek cadeau gedaan nadat ik vanmorgen de recensie ervan in de krant las: "Nooit denk ik aan niets" van Hans & Monique Hagen met illustraties van Charlotte Dermatons. In de recensie stond zo'n mooi stukje tekst over waarom kinderen en gedichten niet zomaar samen gaan:
Waar dat aan ligt? Het belangrijkste probleem is niet de ontoegankelijkheid van het gedicht, maar de geringe tijd die kinderen er mee doorbrengen. Een verhaal neemt je bij de hand; een gedicht is wispelturiger. Het verstopt zich en hoopt dat je gaat zoeken.

Prachtig gezegd! Een gedicht hoopt dat je gaat zoeken. Ik verlang er naar op zoek te gaan naar en te verdwalen in gedichten en tekeningen en dan pas na een heel lange tijd gevonden te worden...