Mark Rothko

Ik heb twee jaar lang uitgebreide cursussen kunstgeschiedenis gevolgd bij de Vrije Academie. En hoewel het absoluut een verrijking is om zoveel achtergronden te weten, is het tegelijk ook een belemmering. Er wordt zoveel gekletst, gepraat, geouwehoerd, gefilosofeerd, geanalyseerd en gegist over kunst. Over hoe de schilder het bedoeld zou hebben, wat hij gevoeld zou hebben. Ik krijg daar hoe langer hoe meer een aversie tegen. Terwijl ik tegelijkertijd vind dat het kunst ook begrijpelijker maakt en ik er daardoor meer van kan genieten. Het ligt nogal gevoelig, waar die scheidslijn ligt tussen meer willen weten en teveel weten.

Vorige maand ging ik naar de tentoonstelling van Mark Rothko in het Gemeentemuseum in Den Haag. Ik ging er met gemengde gevoelens naar toe. Rothko staat er bekend om dat 'mensen in huilen uitbarsten als ze voor zijn schilderijen staan'. En wat dan als ik daar sta en niet in huilen uitbarst? Ben ik dan een cultuurbarbaar, snap ik er dan niet genoeg van, ben ik dan niet kunstliefhebber genoeg? Zijn reputatie rent zo ver voor hem uit, dat ik bang was dat het alleen maar kon tegenvallen. 

Tegenvallen deed het zeker niet, hoewel ik niet in tranen ben uitgebarsten. Ik was echt onder de indruk van de tentoonstelling. Ik heb me verwonderd over de kleuren op het doek. Net als bij het blauwe schilderij van Yves Klein had ik soms het gevoel er in te verdrinken. Prachtige diepe betoverende kleuren. Ik heb met een glimlach naar alle wijze en waanzinnige commentaren geluisterd die bezoekers gaven terwijl ze bij de schilderijen stonden. 

En ik was verbaasd bij de associaties die af en toe naar boven kwamen. Geen  diep gevoelde emoties die Mark Rothko misschien gevoeld zou moeten hebben toen hij aan het schilderij werkte, maar nogal kinderlijke associaties. Bij het schilderij boven aan dit blog bijvoorbeeld.  De horizontale strepen deden me denken aan op elkaar gestapelde matrassen. In het witte vlak met de roze kern zag ik een hoofdkussen. Het pastelkleurige roze en blauw herinnerden me aan wollen dekens zoals je die vroeger had. Dat alles bij elkaar moest ik denken aan het sprookje van De prinses op de erwt. Tamelijk banaal misschien? Nou ja, zo had ik er nog wel meer. 

Ondanks dat (of misschien wel dankzij dat) genoot ik ontzettend van de tentoonstelling. Als je wilt gaan kijken, wat ik je absoluut aanraad: de expositie is nog te zien tot 1 maart 2015. Kijk nog even naar deze korte trailer over de tentoonstelling door op de afbeelding hieronder te klikken. Ik denk dat Wim Pijbes het voor mij het best uitdrukt: "het vibreert, je wilt het begrijpen en dat lukt maar niet, dus je blijft kijken".