Funny Girl

Funny Girl

*  3D-experience: nu te zien in het Westfries Museum in Hoorn: Hoorn anno 1650 met de Oculus Rift
    Virtual Reality-bril. Wel even reserveren van tevoren: www.wfm.nl
 

Ik ben het zat...

Ineens ben ik het zat, kerstmis. Ook al is het nog tweede kerstdag en de avond nog lang niet voorbij, ik heb geen zin meer.

Ik wil lekker in m'n zachte, warme bed. Met m'n boek.

Dan smeer ik eerst m'n handen in met de lekkerst ruikende handcreme die ik van Eva heb gekregen: Moroccan Tea Hand Lotion (fresh mint leaves stirred into sweet amber tea) van '& Other Stories'.
Dan steek ik de kaars aan die naast m'n bed op het bureautje staat, waardoor er zo'n mooie bewegende schaduw op de schuine slaapkamer muur komt van de bos kunstbloemen naast de kaars.

En dan lees ik verder hoe het met Cheryl gaat op de Pacific Crest Trail tot m'n ogen vanzelf dichtvallen en ik nog nét genoeg bij zinnen ben om de kaars uit te blazen...

Funny Girl

Mooie Moeiteloze Mindfulness

Eind van de middag belde Sas me: ik heb een grote verrassing voor je! Wat dan? ZE ZIJN ER!!
Ik ben vanavond als een speer naar de Studio gereden waar Sas les gaf, zodat we elkaar tussen het kerstdiner en het begin van de les in even konden omhelzen met de geboorte van dit boekje.
We hadden het pas ergens half januari of zo verwacht, en ineens liggen ze voor ons. Supertrots zijn we. Ze liggen nog niet in de winkel, dat wordt geloof ik wel wel ergens in januari (bij Bol staat ie aangekondigd vanaf 22 januari 2015). Daarom hieronder vast wat inkijkjes!

met een voorwoord van Lou Niestadt

Een kerstbal vertelling

Mooi kerstverhaal in Volkskrant Magazine van dit weekend: 

 

Mark Rothko

Ik heb twee jaar lang uitgebreide cursussen kunstgeschiedenis gevolgd bij de Vrije Academie. En hoewel het absoluut een verrijking is om zoveel achtergronden te weten, is het tegelijk ook een belemmering. Er wordt zoveel gekletst, gepraat, geouwehoerd, gefilosofeerd, geanalyseerd en gegist over kunst. Over hoe de schilder het bedoeld zou hebben, wat hij gevoeld zou hebben. Ik krijg daar hoe langer hoe meer een aversie tegen. Terwijl ik tegelijkertijd vind dat het kunst ook begrijpelijker maakt en ik er daardoor meer van kan genieten. Het ligt nogal gevoelig, waar die scheidslijn ligt tussen meer willen weten en teveel weten.

Vorige maand ging ik naar de tentoonstelling van Mark Rothko in het Gemeentemuseum in Den Haag. Ik ging er met gemengde gevoelens naar toe. Rothko staat er bekend om dat 'mensen in huilen uitbarsten als ze voor zijn schilderijen staan'. En wat dan als ik daar sta en niet in huilen uitbarst? Ben ik dan een cultuurbarbaar, snap ik er dan niet genoeg van, ben ik dan niet kunstliefhebber genoeg? Zijn reputatie rent zo ver voor hem uit, dat ik bang was dat het alleen maar kon tegenvallen. 

Tegenvallen deed het zeker niet, hoewel ik niet in tranen ben uitgebarsten. Ik was echt onder de indruk van de tentoonstelling. Ik heb me verwonderd over de kleuren op het doek. Net als bij het blauwe schilderij van Yves Klein had ik soms het gevoel er in te verdrinken. Prachtige diepe betoverende kleuren. Ik heb met een glimlach naar alle wijze en waanzinnige commentaren geluisterd die bezoekers gaven terwijl ze bij de schilderijen stonden. 

En ik was verbaasd bij de associaties die af en toe naar boven kwamen. Geen  diep gevoelde emoties die Mark Rothko misschien gevoeld zou moeten hebben toen hij aan het schilderij werkte, maar nogal kinderlijke associaties. Bij het schilderij boven aan dit blog bijvoorbeeld.  De horizontale strepen deden me denken aan op elkaar gestapelde matrassen. In het witte vlak met de roze kern zag ik een hoofdkussen. Het pastelkleurige roze en blauw herinnerden me aan wollen dekens zoals je die vroeger had. Dat alles bij elkaar moest ik denken aan het sprookje van De prinses op de erwt. Tamelijk banaal misschien? Nou ja, zo had ik er nog wel meer. 

Ondanks dat (of misschien wel dankzij dat) genoot ik ontzettend van de tentoonstelling. Als je wilt gaan kijken, wat ik je absoluut aanraad: de expositie is nog te zien tot 1 maart 2015. Kijk nog even naar deze korte trailer over de tentoonstelling door op de afbeelding hieronder te klikken. Ik denk dat Wim Pijbes het voor mij het best uitdrukt: "het vibreert, je wilt het begrijpen en dat lukt maar niet, dus je blijft kijken". 

Funny Girl

oeh la la, funny girls!

Kijk nou wie er vanavond zomaar ineens op mijn papier langskwamen... vijf funny girls.
I think I fell in love immediately! 

Surprise

Kijk wat een leuke surprise ik vrijdagavond kreeg! Een televisie met de nieuwslezeres als aankleed-poppetje. Ik heb nogal eens commentaar op de kleding van de nieuwslezeres. Met deze surprise kan ik haar precies de kleding aandoen die ik zou willen. 


Ik was ook erg blij met het cadeau wat er bij zat: het boek An Illustrated Journey van Danny Gregory.