Funny Girl

Funny Girl

*  3D-experience: nu te zien in het Westfries Museum in Hoorn: Hoorn anno 1650 met de Oculus Rift
    Virtual Reality-bril. Wel even reserveren van tevoren: www.wfm.nl
 

Ik ben het zat...

Ineens ben ik het zat, kerstmis. Ook al is het nog tweede kerstdag en de avond nog lang niet voorbij, ik heb geen zin meer.

Ik wil lekker in m'n zachte, warme bed. Met m'n boek.

Dan smeer ik eerst m'n handen in met de lekkerst ruikende handcreme die ik van Eva heb gekregen: Moroccan Tea Hand Lotion (fresh mint leaves stirred into sweet amber tea) van '& Other Stories'.
Dan steek ik de kaars aan die naast m'n bed op het bureautje staat, waardoor er zo'n mooie bewegende schaduw op de schuine slaapkamer muur komt van de bos kunstbloemen naast de kaars.

En dan lees ik verder hoe het met Cheryl gaat op de Pacific Crest Trail tot m'n ogen vanzelf dichtvallen en ik nog nét genoeg bij zinnen ben om de kaars uit te blazen...

Funny Girl

Mooie Moeiteloze Mindfulness

Eind van de middag belde Sas me: ik heb een grote verrassing voor je! Wat dan? ZE ZIJN ER!!
Ik ben vanavond als een speer naar de Studio gereden waar Sas les gaf, zodat we elkaar tussen het kerstdiner en het begin van de les in even konden omhelzen met de geboorte van dit boekje.
We hadden het pas ergens half januari of zo verwacht, en ineens liggen ze voor ons. Supertrots zijn we. Ze liggen nog niet in de winkel, dat wordt geloof ik wel wel ergens in januari (bij Bol staat ie aangekondigd vanaf 22 januari 2015). Daarom hieronder vast wat inkijkjes!

met een voorwoord van Lou Niestadt

Een kerstbal vertelling

Mooi kerstverhaal in Volkskrant Magazine van dit weekend: 

 

Mark Rothko

Ik heb twee jaar lang uitgebreide cursussen kunstgeschiedenis gevolgd bij de Vrije Academie. En hoewel het absoluut een verrijking is om zoveel achtergronden te weten, is het tegelijk ook een belemmering. Er wordt zoveel gekletst, gepraat, geouwehoerd, gefilosofeerd, geanalyseerd en gegist over kunst. Over hoe de schilder het bedoeld zou hebben, wat hij gevoeld zou hebben. Ik krijg daar hoe langer hoe meer een aversie tegen. Terwijl ik tegelijkertijd vind dat het kunst ook begrijpelijker maakt en ik er daardoor meer van kan genieten. Het ligt nogal gevoelig, waar die scheidslijn ligt tussen meer willen weten en teveel weten.

Vorige maand ging ik naar de tentoonstelling van Mark Rothko in het Gemeentemuseum in Den Haag. Ik ging er met gemengde gevoelens naar toe. Rothko staat er bekend om dat 'mensen in huilen uitbarsten als ze voor zijn schilderijen staan'. En wat dan als ik daar sta en niet in huilen uitbarst? Ben ik dan een cultuurbarbaar, snap ik er dan niet genoeg van, ben ik dan niet kunstliefhebber genoeg? Zijn reputatie rent zo ver voor hem uit, dat ik bang was dat het alleen maar kon tegenvallen. 

Tegenvallen deed het zeker niet, hoewel ik niet in tranen ben uitgebarsten. Ik was echt onder de indruk van de tentoonstelling. Ik heb me verwonderd over de kleuren op het doek. Net als bij het blauwe schilderij van Yves Klein had ik soms het gevoel er in te verdrinken. Prachtige diepe betoverende kleuren. Ik heb met een glimlach naar alle wijze en waanzinnige commentaren geluisterd die bezoekers gaven terwijl ze bij de schilderijen stonden. 

En ik was verbaasd bij de associaties die af en toe naar boven kwamen. Geen  diep gevoelde emoties die Mark Rothko misschien gevoeld zou moeten hebben toen hij aan het schilderij werkte, maar nogal kinderlijke associaties. Bij het schilderij boven aan dit blog bijvoorbeeld.  De horizontale strepen deden me denken aan op elkaar gestapelde matrassen. In het witte vlak met de roze kern zag ik een hoofdkussen. Het pastelkleurige roze en blauw herinnerden me aan wollen dekens zoals je die vroeger had. Dat alles bij elkaar moest ik denken aan het sprookje van De prinses op de erwt. Tamelijk banaal misschien? Nou ja, zo had ik er nog wel meer. 

Ondanks dat (of misschien wel dankzij dat) genoot ik ontzettend van de tentoonstelling. Als je wilt gaan kijken, wat ik je absoluut aanraad: de expositie is nog te zien tot 1 maart 2015. Kijk nog even naar deze korte trailer over de tentoonstelling door op de afbeelding hieronder te klikken. Ik denk dat Wim Pijbes het voor mij het best uitdrukt: "het vibreert, je wilt het begrijpen en dat lukt maar niet, dus je blijft kijken". 

Funny Girl

oeh la la, funny girls!

Kijk nou wie er vanavond zomaar ineens op mijn papier langskwamen... vijf funny girls.
I think I fell in love immediately! 

Surprise

Kijk wat een leuke surprise ik vrijdagavond kreeg! Een televisie met de nieuwslezeres als aankleed-poppetje. Ik heb nogal eens commentaar op de kleding van de nieuwslezeres. Met deze surprise kan ik haar precies de kleding aandoen die ik zou willen. 


Ik was ook erg blij met het cadeau wat er bij zat: het boek An Illustrated Journey van Danny Gregory.

Verdrinken in blauw

Mooie eerste alinea uit het debuut van Solomonica de Winter dat deze week verscheen.

Blauw is ook mijn lievelingskleur. Álle blauw. Maar de meest betoverende blauw vind ik nog altijd die van Yves Klein. Hieronder een foto van een werk van Klein dat in het Stedelijk Museum in Amsterdam hangt: L'accord blue. Die foto zegt weinig, je moet echt vóór het schilderij in het museum staan. Ik heb altijd weer het gevoel dat ik helemaal opgeslorpt wordt door zijn blauw. 

Rorschach

Gister was ik met mijn lief in het Dolhuys in Haarlem, het 'museum van de geest'. En zoals alle vorige keren was het weer wonderlijk om daar rond te lopen.
Wat ik er zo leuk aan vind is dat het museum zo'n goeie balans heeft tussen een soort educatieve functie en kunst. Ze blinken uit in het gebruik van muurteksten en het gebruik van mooie details.

De eerste twee foto's hieronder maakte ik niet gister, maar al een tijd geleden. Het is het kleine wachtershuisje wat ze hadden omgetoverd tot wat mij een perfect leeskamertje leek. Met zo'n degelijke ouderwetse stoel, een kacheltje in je rug en een tafeltje voor je cappuccino.
Die zou ik dan bestellen in het museumcafé, want daar hebben ze echt goeie koffie. En de heerlijke wortel- en appeltaart. Je kunt ook naar het museumcafé gaan als je het museum niet bezoekt. Het ligt prachtig aan de singel en het park en de mooiste plekken in het café vind je in de serre. 

Het gedicht op het plafond en de muur in het wachthuisje is van Ingmar Heytze. Het heet 'Rorschach'. Dat is grappig, want in het museum kun je de Rorschach-test doen. Dat is een test die bijna 100 jaar geleden is ontwikkeld door de psycholoog Rorschach. De test is gebaseerd op de menselijke neiging interpretaties en gevoelens te projecteren op inktvlekken. Uit die interpretaties probeerde hij dan bepaalde diepe karaktertrekken en impulsen van de patiënt te begrijpen. 

Rorschach

Ik zwoer dat ik je niet zou schrijven. 

Toen ik aan een brief begon,

een zware, zwarte brief om 's nachts

te posten in een regenbui,

liep alles uit tot inktpatronen.

Lange zinnen dreven samen

tot een donkerblauwe brij.

Woorden vielen uit elkaar.

Letters gingen kopje-onder

en verdronken in de kantlijn.

Vlekken stolden tot jouw ogen.

Later kwam je mond omhoog 

uit het papier en zei: je moeite

is ontroerend, maar je doet

altijd zo moeilijk, kijk, 

de liefde is van brandhout

en een inktvlek is een inktvlek

en voorgoed voorbij.

Ja, je zou mij met een gerust hart een paar uur kunnen achterlaten in dat wachtershuisje met een van de bundels van Ingmar Heytze. En als je me dan weer op komt halen drinken we een samen een glas wijn in het museumcafé en  zal ik één van de gedichten uit mijn hoofd voor je declameren! Deal?

Nieuw blog!

Misschien heb je net mijn laatste blogbericht gelezen op www.deschrijfsalon.blogspot.nl en heb je direct doorgeklikt naar deze pagina... Of je bent gewoon bij toeval hier terecht gekomen...
Hoe dan ook, ik heet je van harte welkom op mijn nieuwe weblog. Met mijn eigen naam erboven. Het voelt een beetje bloot, maar toch ook helemaal goed. 

Ik wil nog van alles veranderen aan het uiterlijk van dit weblog, ik vind het er nu nogal kaal uit zien. Maar ik moet er weer een beetje inkomen. Daar waar je nu in blauwe letters mijn naam leest, wil ik een afbeelding of een tekening, maar ik moet weer even leren hoe ik dat ook alweer moet doen! 

Ik dacht eerst: ik slinger dit weblog pas op het net als het helemaal is zoals ik het wil, met precies het goeie uiterlijk en al. Maar dat kan nog wel even duren. Onder het mom start before you're ready begin ik maar gewoon.

Ik ga de komende tijd het een en ander aan het uiterlijk uitproberen, tot ik er helemaal blij mee ben. Je zult dus de komende tijd waarschijnlijk geregeld een andere aanblik treffen als je mijn weblog opent. Ik hoop dat je een beetje geduld met me hebt en toch terug blijft komen op deze plek.