Karin Schrama: juni 2019

vrijdag 21 juni 2019

Midzomer 2019

De wekker op 04.15 uur. Het is midzomer vandaag. Het stond al een tijdje op mijn verlanglijstje om een keer de zonsopkomst op midzomer te zien bij Woodhenge in Vatrop op Wieringen.
Het is al best licht. Maar een enkeling op straat. Een paar auto's op de A7. Wat is het mooi. De wereld gehuld in een zachte nevel in grijzig-lila kleuren. Het is niet 100% helder. Paolo Nutini op de radio.
Vatrop - hazen op de weg. Grote hazen. Bij Woodhenge nog vier andere mensen. Geen idee wat ik moest verwachten. Drommen mensen? Niemand? Het blijft bij ons vijven. Fijn. Grote drukte zou een afknapper zijn geweest. Zonsopkomst staat voor 05.14 uur. De vijf minuten ervóór prachtig roze oplichtende schapenwolken. Er lijkt een lage grondbewolking te hangen. Komt ie daar doorheen? Volgens de jongen die aan de overkant woont wel. Hij kan het weten. We praten zachtjes wat, de andere drie zijn speciaal voor dit moment uit Spaarnewoude gekomen. Maar we zijn vooral samen stil in verwondering.
05.16 uur: de zon! De eerste twee minuten zijn opgesnoept door de grondbewolking, maar daar is ie dan - paarsoranje, knaloranje; de zon op deze ochtend van midzomer 2019. Net niet door alle vijf de gaten te zien, maar dat doet niet af aan de magie van het moment.
Vlak boven de grondbewolking hangt nog een lang gerekte wolk, waardoor de zon in tweeën wordt gedeeld. Misschien nog wel mooier zo als dat het helemaal helder zou zijn. Een vissersboot vaart dwars door het schijnsel van de zon in het water.
Tegen half zes vertrek ik weer. De zon is dan al te scherp om er recht in te kijken. De eerste hond wordt uitgelaten en ook hier een krantenbezorger. Terug op de A7 is het drukker geworden, vooral busjes met werklui. De zon is achter de bewolking verdwenen, pas na Medemblik laat ie zich weer zien. Het licht fragmentarisch opgedeeld door de wieken van de windmolens.
Thuis trek ik mijn badpak aan. Het is ongeveer 06.20 uur als ik het water in glij. Een uur na zonsopkomst. De zon staat nét nog niet hoog genoeg om me in de schijnwerper te zetten.

Wat ook mooi was: toen ik wegging stak de man uit Spaarnewoude zijn hand naar me uit. Allemaal schudden we elkaar de hand. We weten bijna niks van elkaar, behalve dat we deze midzomerochtend samen de zon hebben zien opkomen. Een magisch moment. En dat schept een band. Pas nu ik dit opschrijf besef ik hoe ontroerend en verbindend dat gebaar was....