Ik kijk de film Bright Star. Met de minuut voel ik mijn hart groeien. Ben Whishaw als John Keats. Abbie Cornish als Fanny Brawne. Zoveel onderhuidse spanning, romantiek, erotiek, poezie. Het is bijna te veel om de film in één keer te bekijken, mijn hart zou uit m'n borst barsten!
In de krant las ik;
"Zelf, zei ze ooit, is filmmaker Jane Campion niet van de romantiek. Intussen gaat haar film over niets anders dan romantische liefde. Romantischer dan Bright Star kun je het nauwelijks krijgen... Een klassiek drama, gedragen verbeeld en verwoord, met schaamteloze, aan de natuur ontleende beeldclichés: vlinders, bloemen, sneeuw en regen. Maar zo goed en wonderschoon gedaan dat het niet stoort. Integendeel, Bright Star dompelt je twee uur lang onder in een andere wereld, zoals een geweldige film dat kan."
Ik denk dat ik ten diepste een romanticus ben...
Morgen verder met de film.
